De reis
Naar Schiphol met z’n vijven, want ja ik werd natuurlijk wel uitgezwaaid door mijn ouders en door mijn zusje Femke en mijn broertje Fynn. En zie, vlak na aankomst viel al meteen het eerste vinkje van mijn lijstje. Geen vliegveldondersteuning om door de verschillende fases heen te komen. Borden lezen, incheck, douane, boarding… het zou begeleid worden. Maar ik stond nergens geregistreerd.Gelukkig heeft mijn vader een hekel aan te laat komen, dus we waren ruim op tijd en konden we het ter plekke regelen. Kleine hobbel. Maar ook genomen. In Canada zouden ze me opwachten om daar wel langs de verschillende checkpoints naar mijn overstap-gate begeleid te worden.
Prima reis, gezellige Nederlandse jongen naast me, dus dat verliep prima. Maar in het Canada, a Galaxy far far away, stond er niemand op mij te wachten hoor. Weer een vinkje minder. Mijn reisgenoot nam me op sleeptouw en hij is bij me gebleven totdat hij naar zijn eigen overstap moest.
De eerste dagen
Ho, wacht. Ik ben even vergeten te melden dat de universiteit me een paar dagen voor vertrek liet weten dat de kamer nog niet beschikbaar was op het moment van mijn aankomst. Dus feitelijk was het eerste vinkje al gesneuveld vóór mijn vertrek. Maar via AirBnB hadden we dat probleem al getackeld. Na een late night check-in via een code was ik er dan eindelijk.De eerste dagen (tot ik daadwerkelijk naar de universiteit kon) heb ik gebruikt om de stad te verkennen…te voet…want OV is in Canada, a Galaxy far far away, toch echt wel een ander concept dan bij ons. Afstanden zijn groot, iedereen heeft een auto en trottoirs is ook echt een overbodige luxe. Met wat crackers, chips en wat flessen water overleefd. De rest was veel te duur. En straks zou ik toch dagelijks in de Harry Potter achtige eetzaal kunnen eten en drinken. Dus eerst maar even zuinig.
Aankomst op de universiteit
Mijn AirBnB hosts waren erg behulpzaam en toen ik vroeg of ze me de 15 km naar het universiteitsterrein wilden brengen, was dat geen probleem. Toen ik daar aan kwam ging er direct weer een groen vinkje verloren. Geen “single room” zoals geregeld, maar samen met iemand anders op ene kamer. In verband met mijn voorkeur voor donkere kamers en het feit dat ik vaak rust opzoek na luisteren en lezen tijdens colleges hadden we maanden van tevoren een single room aangevraagd. Nu bleek niet het juiste brievenhoofd, de juiste stempel, weet ik veel niet te kloppen. Moest nog een keer aangevraagd. “Maar ik ben er al!!” Kastje, muur – herhaal 10X.Dan maar even afwachten of dat gaat lukken, maar ik was zoals jullie begrijpen erg gestrest. Gelukkig kon ik lekker gaan studeren om mijn gedachtes op iets anders te concentreren. Toch? Nou, ik stond nergens voor ingeschreven. Dus lessen volgen kon ook niet. Het volgende vinkje. Maak er ook maar meteen twee van, want ondersteuning via een laptop met speciale software bijvoorbeeld, moest ik maar zelf per cursus regelen. Ook bij toetsen dus. Technisch gesproken dus drie vinkjes weg. Een “glitch in het systeem”. Gebeurde wel vaker bij uitwisselstudenten kreeg ik te horen.
Groepsfoto van zijn huis: de squires
De sociale factor
Vanaf dag 1 had ik al gezellige leuke contacten met studenten van over de hele wereld. Timm uit Duitsland hij was mijn rots door het hele semester heen. TJ uit Zimbabwe die mij in de eerste dagen heeft geadopteerd omdat ik nog zo moest wennen aan alles. De lijst is bijna oneindig maar de belangrijkste namen zijn nog: Emma (CAN), Henry (ENG), Stephanie (GRI/NED) en Michela (CAN). Dat heeft me in het begin echt wel geholpen.Ik bleef knokken voor mijn single room en kreeg uiteindelijk hulp van het hoofd van mijn dormitory. Ik zorgde ervoor dat “mijn verhaal” op haar radar bleef en na een week of twee loodste ze me eigenhandig naar de gewenste kamer.
Ik regelde ondertussen toegang tot de colleges. Niet via de balie van de universiteit of het bureau voor studenten met een beperking, maar door het tot aan de “Dean” (schoolhoofd) door te laten dringen. Het kon eigenlijk niet (sommige cursussen zaten vol) maar hij ging een briefje schrijven dat iedereen mij vanaf nu toe moest laten.
“Na teleurstelling heb ik mijn rug recht gehouden”
Met alle professoren individueel ging ik in overleg over de ondersteuning. De lesstof en de presentaties kreeg ik al van tevoren op een laptop en bij toetsen kreeg ik meer tijd en ik mocht ze digitaal maken. Nadat ik in eerste instantie toch wel erg teleurgesteld en ook wat terneergeslagen was, heb ik mijn rug recht gehouden en ben ik langzaamaan al mijn vinkjes weer terug gaan verdienen.Soms door de discussie stevig in te gaan. Soms door de grote teleurstelling over de ondersteuning voor studenten met een beperking te benadrukken (even op een gevoelig punt drukken), maar eigenlijk nog het meest door met mensen het gesprek aan te gaan. Door begrip te vragen voor mijn situatie. Ik zat daar duizenden kilometers van huis en alles zat tegen en niet door mijn schuld. Dat leverde meestal zoveel empathie op, dat zaken die eigenlijk niet konden, toch konden.
Leons vriendengroepStuderen en het leven in Canada
Nu kon het dan echt beginnen. Ik kon vooruit kijken en eindelijk zonder allerhande ruis op de lijn gaan genieten van mijn tijd in Canada. Daar had ik mijn best voor gedaan, daar waren centen voor gespaard en dus ging het nu gebeuren. Hoe dat er dan vervolgens uit ziet, hoe ik een ritme vond, hoe ik naast studeren ook een bevlogen huisman werd en wat ik allemaal buiten het studeren om allemaal nog gedaan heb ik St.Johns, dat lezen jullie in deel IV van mijn blog. Een kleine cliffhanger hoort bij iedere goede serie. Ik beloof dat het dit keer niet meer zo lang gaat duren voordat de volgende blog verschijnt.Stay tuned
Leon