Esther van Gils
Verschenen in de rubriek Blindganger in De Stem van Grave. Dit is een informatieblad voor donateurs van de Katholieke Stichting voor Blinden en Slechtzienden (KSBS).
Hoop doet leven
Geplaatst op 2-07-2013
In deze periode vliegen de meest aantrekkelijke vakantieaanbiedingen je om de oren. Van nature ben ik niet zo reislustig. Op z’n Brabants gezegd: “Oost west, in oe eige nest ligde toch het best!” Alleen bestaat het merendeel van ons gezin wel uit echte globetrotters. Ik wil nooit iets van de pret missen, dus verjaag ik de beren die ik altijd op mijn weg zie met veel geschreeuw en tromgeroffel. En zo heb ik al heel wat van de wereld mogen zien. Waar ik nog vaak aan terug moet denken is onze vakantie twee jaar geleden in Ohrid (Macedonië). Bekend om het grote meer en de vele kerken. Driehonderdvijfenzestig zo wordt beweerd. Voor elke dag één. In straten, op pleinen, maar ook gewoon bij mensen in de achtertuin. Omdat Bernard graag van de gebaande paden afwijkt, belandden we al gauw bij het laatste. Piepklein, inderdaad in de achtertuin, maar helaas wel op slot. Al snel kwam de eigenaar ons te hulp. Bernard en de jongens waren van harte welkom, maar ik en mijn stok moesten toch vooral naar binnen. Omdat ons Macedonisch niet echt goed is weten we tot op de dag van vandaag nog niet precies hoe het zit. Met veel handen- en voetenwerk liet de man weten dat ik toch vooral de houten pilaar in het midden vast moest houden. Bernard kreeg een Frans boek (waarmee we ook op huis-, tuin- en keukenniveau zijn blijven steken) en een krantenartikel onder zijn neus. Het ging om genezing en de Heilige Damiaan. En ik die paal maar vasthouden. Tot onze gastheer het welletjes vond. Met veel geknik en een diepe buiging namen we afscheid. Natuurlijk was het de rest van de vakantie flink raak. “Mam, hoeveel vingers steek ik op? Mam zie je al iets?” Maar mam zag en ziet nog steeds niets. In ieder geval niet meer, maar gelukkig ook niet minder dan anders. En begrijp me niet verkeerd, ik ben een ontzettend dankbaar, tevreden en bevoorrecht mens, maar je weet het toch maar nooit. Onze Macedonische vriend heeft tenslotte niet gezegd hoe lang Damiaan er over zou gaan doen. En ze zeggen toch niet voor niets… hoop doet leven! En dat doe ik dan ook maar gewoon!
Reacties