Ik weet hoe het is om niet alles mee te krijgen

Kim de Korte werkt sinds 2005 als onderwijsassistent bij Visio Onderwijs in Amsterdam. Ook geeft ze brailleles op deze school waar ze zelf ook twee jaar op gezeten heeft. Ze had natuurlijk liever geen occulair albinisme, maar in haar werk ziet ze het als voordeel.

Haar fietssleuteltje brak, vlakbij haar oude school. Onderweg naar de conciërge, kwam ze de directrice tegen die vroeg hoe het met haar ging. “Ik zocht werk. Zij een onderwijsassistent. ’s Middags had ik een baan. Ik heb daar stagegelopen en vrijwilligerswerk gedaan in de kleuterklas, dus ze wist wat ze aan me had.” Inmiddels heeft ze alle klassen gehad binnen het basisonderwijs en is ze behoorlijk all round. Volgend jaar gaat ze bij het voortgezet onderwijs assisteren.
 

Autorijden

In haar werk heeft ze weinig last van haar beperking. “Ik heb gekleurde lenzen en verder gebruik ik vergrotingssoftware. Op school hebben veel leerlingen een tv-loep. Als ik minder zie dan zij, dan pak ik het boek even wat dichterbij. Ik vind het belangrijk om in oplossingen te denken. Als iets niet lukt, probeer ik het op ‘mijn’ manier. Ik ben niet bang om hulpmiddelen te gebruiken. Dat scheelt veel energie. Met een bioptic, een kijker op mijn bril, kan ik bijvoorbeeld toch autorijden.”
 

Profijt

 Wat ze leuk vindt aan haar werk is het contact met de kinderen. “Vaak komen ze binnen omdat ze in het regulier onderwijs gepest werden, niet op hun plek zaten of niet mee konden komen. Ik vind het mooi om te zien hoe ze hier opbloeien en zekerder worden. Helemaal mooi als ik kinderen ook nog trucjes kan aanleren om hun werk gemakkelijker te maken en zelfstandiger te worden.”

Dat ze zelf tot de doelgroep behoort, vindt ze een voordeel. “Het is handig dat ik kinderen begrijp. Ik kan uit eigen ervaring vertellen hoe ik mijn werk overzichtelijker maak of wat ik doe om iets wél te kunnen lezen. Een meisje met nystagmus zag het verschil tussen de i, n en de m niet goed. Door het horizontaal heen en weer trillen vervloeien die verticale stokjes. Ik vertel haar dan dat ik mijn boek draai of mijn hoofd kantel en het dan wel kan lezen. Ik herken het ook als leerlingen worstelen met hun beperking. Soms laat ik ze dan even spuien of ik verleg de focus naar wat ze nog kunnen.”

Ook collega’s hebben er profijt van. Ze vragen soms of Kim een nieuwe methode wil beoordelen op visuele toegankelijkheid. Of om mee te denken hoe ze een bepaalde som of tabel inzichtelijk kunnen maken voor blinde leerlingen.

Over tien jaar ziet ze zichzelf nog steeds in het onderwijs werken, mits het kind centraal blijft staan. “Ik zie me zelf ook wel in een andere functie binnen Visio. Bijvoorbeeld brailleles geven aan volwassenen.”