Toen Anke Boulanger vorig jaar maart wakker werd met hevige hoofdpijn en nog maar 20% zicht, stond haar wereld stil. Van de ene op de andere dag veranderde alles. Wat vroeger vanzelfsprekend was, werd ineens een uitdaging. Ze moest leren omgaan met haar nieuwe situatie, en dat betekende revalidatie, mobiliteitstraining en het opnieuw ontdekken van haar zelfstandigheid.
Gelukkig stond Anke er niet helemaal alleen voor. Naast de ondersteuning van professionals, had ze ook haar trouwe viervoeter Zypo aan haar zijde. Geen hulphond, gewoon haar eigen hond – maar wel een hond die haar leven op een bijzondere manier verrijkt.
Samen op pad
Voor Zypo veranderde er veel. Waar hij eerder vrij kon rennen aan een lange rollijn, moest hij nu keurig links naast Anke lopen, zodat ze haar taststok rechts kon gebruiken. Ook in huis moesten ze hun weg opnieuw vinden. In het begin lag Zypo soms in de weg, waardoor Anke per ongeluk op zijn pootjes stapte. Inmiddels heeft hij zijn vaste, veilige plek onder de tafel of in zijn mand.
Ondanks de veranderingen hebben ze samen een nieuwe routine opgebouwd. Openbaar vervoer in plaats van de fiets, dagelijks wandelen – zelfs weer in het bos – en minstens 10.000 stappen per dag. “Om de maand is mijn bol aan het uiteinde van mijn taststok versleten,” lacht Anke, “maar we gaan door.”
Altijd een reden om naar buiten te gaan
Zypo en Anke zijn meer dan baasje en hond; ze zijn een team. “Door Zypo moet ik wel buiten komen, dat verwacht hij van mij. Zo onderhoud ik ook mijn sociale contacten. Zo zie je, een win-win situatie.” vertelt Anke. Soms heb je gewoon dat ene zetje nodig – of een kwispelende viervoeter die je aankijkt alsof het hoog tijd is voor een ommetje. Waar Anke gaat, volgt Zypo, en andersom. Samen vormen ze een onverslaanbaar duo.