Handballen, aerobics en fitness: de liefde voor sport ontstaat bij de 59-jarige Sylvia de Nijs al als jong meisje. Sylvia: “Op mijn elfde ben ik begonnen met handballen. Op den duur was ik zelfs de jongste handbalscheidsrechter.” Later, als haar zoon gaat wedstrijdzwemmen, komt daar het enthousiasme voor zwemmen bij. Ze volgt de cursus tot tijdwaarnemer en jureert met veel plezier wedstrijden, totdat zij plotseling nog maar 15% kan zien.
Sylvia: “Van de ene op de andere dag werd ik overvallen door een ontsteking aan mijn oogzenuw. Ik had nergens last van, maar ineens was het er. Eerst een ontsteking in mijn linkeroog. In het jaar daarna kreeg ik ook een ontsteking in mijn andere oog. In het begin dacht ik nog dat het vanzelf weer weg zou gaan. Maar dat liep anders. Op den duur zag ik bijna niets meer. Na veel onderzoeken en behandelingen blijft de oorzaak een groot raadsel.”
Minder met je ogen, meer met je handen
Het is een ingewikkelde periode voor Sylvia. Naast het verwerken van dit moeilijke nieuws, wordt zij afgekeurd en verliest haar baan in de thuiszorg. Haar manager raadt aan om contact te leggen met Koninklijke Visio, maar dat wil Sylvia eerst niet: “Het accepteren van mijn slechtziendheid vond ik lastig. Ik heb nog lang gedacht dat het wel goed zou komen. Ik zou toch gewoon weer aan het werk gaan?
Uiteindelijk heb ik Visio toch gebeld. Het werd een gesprek van anderhalf uur, waarin de dame aan de telefoon mij wist te overtuigen van de waarde van revalidatie. Ik leerde omgaan met mijn slechtziendheid. Minder met mijn ogen doen, meer met mijn handen. Dit proces heeft me een stukje zelfvertrouwen teruggegeven, waardoor ik weer meer dingen durfde.”
“Ik heb zelf gevraagd of ik weer kon gaan sporten”
Nadat Sylvia haar zicht grotendeels verliest, wordt sporten ook lastiger. Ze moet haar activiteiten bij het zwemmen neerleggen, evenals de sportschool. Sylvia: “Ik vond al die dingen zo leuk, maar toen kon het niet meer. Dat vond ik heel erg. Op een gegeven moment zat ik niet goed meer in mijn vel. Toen heb ik zelf aan de neuroloog gevraagd of ik weer kon gaan sporten. Dat mocht!”
Sylvia laat zich niet buiten spel zetten en belt haar sportschool op. Zij denken mee en stellen voor dat Sylvia in een groep gaat sporten. Dit geeft haar weer positiviteit. Toch blijft het zwembad ook trekken. “Voor mijn slechtziendheid zwom ik niet zelf, maar was ik tijdwaarnemer. Nu kreeg ik zin om zelf het water in te gaan en dat lukte. Een goede vriendin ging mee en begeleidde mij. Tot zij onverwachts uitviel. Ik baalde erg: wat nu? Ik besloot om het gewoon zelf te proberen. De badmeesters waren op de hoogte van mijn situatie en hielden een oogje in het zeil.”
50 banen zwemmen van 25 meter
Zo groeit Sylvia’s passie voor zwemmen. Iedere dinsdagochtend is zij in Aquacentrum Het Heersdiep in Den Helder te vinden. “Ik ga graag in de ochtend, dan is het minder druk. En alleen tijdens het banenzwemmen. Anders kun je zomaar verrast worden door een kind dat in het water springt, of je botst tegen iemand die een handstand doet. Dat zie ik niet. Ik zwem met mijn handen ver vooruit en blijf dicht bij de lijnen. Dat helpt mij oriënteren.”
Al negen jaar op rij doet Sylvia mee aan de Nationale Zwemvierdaagse. Vier dagen lang leggen deelnemers een afstand af van 250, 500 of 1000 meter. Sylvia: “Ik probeer altijd voor de 1000 meter te gaan. Dat zijn officieel 40 baantjes van 25 meter, maar het is me al gelukt om zelfs 50 banen te trekken."
Zwemvierdaagse voor een bijzonder doel
Waarom zij zo gemotiveerd hiervoor is? Sylvia doet mee aan de zwemvierdaagse om geld op te halen voor een goed doel dat haar persoonlijk raakt.
Dit jaar zwemt Sylvia voor de stichting “Sporten voor Nienke”. Sylvia: “Nienke was een lieve, 48-jarige zwemtrainster in het zwembad waar ik kom. Zij kreeg de diagnose kanker. De stichting haalde geld op om haar te steunen, daar wilde ik graag aan bijdragen. Zij is mijn drijfveer geweest om door te gaan. Helaas is Nienke recent overleden. Nu schenkt “Sporten voor Nienke” het geld aan Stichting Levensportret. Deze stichting steunt ongeneeslijke zieke mensen, waaronder Nienke, door het maken van een levensportret. Een bijzondere video als herinnering voor nabestaanden.”
Eerdere edities haalde Sylvia onder meer geld op voor Kika en de Maarten van der Weijden Foundation, voor kankeronderzoek bij kinderen.
Paralympiërs als inspiratiebron
Sylvia geniet ontzettend van het zwemmen en komt graag in de sportschool. Ook deed ze recent voor het eerst mee aan de avondvierdaagse, samen met een wandelbuddy. Daarnaast kijkt Sylvia graag sport op TV. Dit jaar ziet zij in het bijzonder uit naar de Paralympics in Parijs. Sylvia: “Ik volg een aantal parazwemmers, waaronder Rogier Dorsman en Liesette Bruinsma. Zij hebben iets speciaals voor mij. Als die twee op het podium staan, dan staan de tranen in mijn ogen. Omdat ik weet hoe keihard zij ervoor hebben gewerkt.”
“Durf zelf te vragen naar mogelijkheden”
Dat een visuele beperking het soms uitdagender maakt om mee te doen, betekent niet dat het onmogelijk is. Daar is Sylvia een mooi voorbeeld van. Andere sportliefhebbers met een visuele beperking moedigt zij aan om vooral dingen zelf te proberen en je niet te laten weerhouden.
Sylvia: "Laat van jezelf horen. Durf te vragen naar de mogelijkheden. Nadat ik door mijn oogaandoening moest stoppen bij het wedstrijdzwemmen, hoopte ik dat mensen van de vereniging mij zouden uitnodigen voor dingen die ik wel kon. Maar dat ging niet vanzelf. Toen ik zelf de telefoon oppakte en vroeg wat ik wèl kon bijdragen, bleek dat ik als vrijwilliger onder meer in de catering aan de slag kon. Ik geniet nu weer mee van het verenigingsleven. Ik kan niet alles, maar wel heel veel. Dat geldt ook voor jou.”