“Ik ben ambassadeur geworden, omdat ik het belangrijk vind dat mensen die voor die keuze staan, de vragen kunnen stellen die ze op hun hart hebben. Als lotgenoot kun je toch andere antwoorden geven dan als professional. Ik heb geen speciale training gehad, maar voor ik ging revalideren heb ik een coachingsopleiding gevolgd. Daar heb ik wel wat aan. Ik probeer in een telefoongesprek altijd door te prikken tot wat het meest belangrijk is. Wat wil iemand weten, waar ligt de weerstand en wat wil iemand bereiken met de revalidatie?
Accepteren van beperking
“Mensen nemen via e-mail contact met me op. En dan maken we een afspraak voor een telefoongesprek. Liefst via Facetime of Skype. Dat is voor mij minder vermoeiend. Vragen die mensen stellen zijn: Hoe gaat dat zo’n revalidatieweek? Wat doe je wel en niet? Maar ik krijg ook vragen als: Hoe heb je dat beleefd? En: Wat heeft het je gebracht? Als iemand alleen praktische vragen stelt, probeer ik ook altijd de andere kant te benoemen: ‘Houd er rekening mee dat het revalidatieproces ook emotioneel iets met je doet.’ Soms barsten de vragen meteen los. Soms deel ik eerst mijn eigen ervaringen. Dan vertel ik bijvoorbeeld dat het me tijd kostte om de gevolgen van mijn beperking te accepteren.”“Bij de meeste bellers proef ik onzekerheid over wat hen te wachten staat. Een keer was iemand bezorgd hoe haar werkgever zou reageren na de revalidatie. Zij vroeg me hoe ze dat moest aanpakken. Ik kon alleen vertellen hoe mijn werkgever reageerde. En dat het belangrijk is om een gesprek met de werkgever aan te gaan. Dat geeft rust. Zelf heb ik een aantal collega’s en mijn teamleider uitgenodigd bij een open dag. Daar konden ze ervaren wat mijn beperking inhield. Dat was voor hun een eyeopener. Wat ik als ambassadeur te bieden heb is duidelijkheid, lotgenotencontact en antwoorden op vragen die mensen elders niet durven te stellen. Daarmee probeer ik de berg waar ze tegenop zien, kleiner te maken.”
Foto door Marcel Muller.
Reacties