De derde en laatste ADBN congresdag

 
Omdat er zoveel gebeurt in zo'n korte tijd, heb ik het gevoel alsof ik al weken in een congres”hol” leef. Vandaar dat we voor vandaag gepland hebben ook te gaan ontdekken wat er allemaal buiten de muren van het Scandic Hotel gebeurt. Na het ontbijt startte een plenaire bijeenkomst met meerdere sprekers over het thema “An internal process over time”. Dit ging over de stadia die doorlopen worden na het krijgen van de diagnose doofblindheid. Het weer vinden van een nieuw fundament en het leren van nieuwe strategieën om te kunnen omgaan met beperkte energie. Twee professionals "by experience" kwamen aan het woord; Linda Eriksson, docent gebarentaal in Zweden en Nina Skorge, uit Noorwegen. Linda vertelde energiek in gebarentaal dat zij hulpverleners wil meegeven dat doofblinde mensen meer kunnen dan hulpverleners vaak denken. “Het is belangrijk dat ik iets op mijn eigen manier kan doen en uitproberen. Zoals iedereen wil ik kunnen leren van mijn eigen fouten!” Ook gebaart zij treffend: “Het is voor mij belangrijk dat mensen vertrouwen in mij hebben en mij steunen in wat ik wil.” Nina Skorge werkt samen met professor Ann Christine Gullacksen in een onderzoek over “life adjustment”. Het onderzoek en de persoonlijke ervaringen blijken elkaar heel goed te voeden! Nina zegt treffend: “Nothing about us, without us!!”

Nog meer workshops
Na de wederom héérlijke Fika (idee om binnen Visio te introduceren??) startten er workshops. Ik woonde de workshop over het onderzoek van Lieve Roets bij. Liesbeth Cornelissen, activiteiten begeleidster van Kalorama gaf een interactieve workshop over het interventieprogramma voor verzorgend personeel in zorgcentra in Nederland. Het programma is gebasseerd op de theorie van zelfmanagement. De verzorgende krijgt concreet handvatten om het proces van “probleem oplossen” aan te leren en te kunnen toepassen. De onderliggende waarde is “ieder individu is zelfmanager, van geboorte tot de dood”.

Inzet vrijwilligers
Na deze workshop zijn we als Visio groep heel Hollands met geleende fietsen Lund gaan verkennen. We hebben de kathedraal bezocht en hebben iets van Zweden kunnen ervaren! Maar de plicht roept, dus snel weer terug voor nog een workshop! De Zwitserse nationale doofblinden organisatie praatte over het inzetten van vrijwilligers en communicatie-assistenten bij doofblinde mensen. Vanuit een revalidatie-organisatie wordt dat door maatschappelijk werkers georganiseerd. Vrijwilligers worden ingezet voor uitstapjes, activiteiten en vakanties. Juist weinig spontaniteit in het leven van een doofblind persoon wordt als zwaar ervaren. Met de inzet van vrijwilligers komt er weer iets van spontaniteit terug. Wat ik heel goed vond, is dat zij vrijwilligers een ethische code laten ondertekenen. Er werd een indrukwekkende video getoond. Op de film kwamen vier verschillende doofblinde mensen in beeld. Heel bijzonder vond ik het verhaal van een man die erg van zwemmen hield en dat bleef doen. Door een katrol aan de steiger vast te maken en de band om zijn arm te doen, zwom hij onafhankelijk in een Zwitsers meer!

Tot slot
De afronding bestond uit een laatste gezamenlijke bijeenkomst met sprekers, die vertelden over de uitdaging om onafhankelijk te zijn als doofblind persoon in verschillende relaties. Charlotte van de Molengraft uit Nederland, betrokken bij de Doofbinden organisatie in ons land, kreeg ieder aan haar lippen door haar prachtige verhaal over (on)afhankelijkheid. Ze vertelt zó pakkend over het fijn te vinden afhankelijk te zijn van haar mooie blonde (geleide) hond, of van haar kleindochter als ze samen koken en zij het etiket niet kan lezen. "Fijn om afhankelijk te zijn van mijn kleindochter! Iedereen vraagt wel eens ondersteuning, dat staat los van het doofblind zijn. Het is míjn keuze om hulp te vragen aan hulpverleners, daarin ben ik onafhankelijk". Zamir Dhale uit India sloot de bijeenkomst af. Hij benoemde nog een aantal pakkende punten. Onder meer dat mensen over het algemeen de neiging hebben de focus te leggen op beperkingen en niet op mogelijkheden. Ook gebaarde hij mooi dat zijn familie zijn ogen en zijn oren zijn. Allemaal heel intrigerende verhalen waar ik nog veel meer over kan vertellen.
Vanavond hebben we een gala diner en dan is het morgen, zaterdag, toch echt tijd om weer terug naar huis te gaan. Moe... maar heel voldaan!

Groetjes Frouck