Daar staan we dan. Het is een donkere winterochtend, ergens in januari. Terwijl achter ons de busdeuren dichtschuiven, kijk ik onderzoekend om me heen. Veel kan ik niet zien, maar wel voldoende om te constateren dat mijn geleidehond Nikki en ik niet bij de juiste halte zijn uitgestapt.
Vlak daarvoor hoorde ik andere reizigers in de bus praten over wegwerkzaamheden, waardoor de chauffeur noodgedwongen een andere route moest rijden. Geschokt vertelde ik de onbekende mevrouw achter me dat ik op weg was naar mijn werk en ik vroeg haar advies. Ze raadde me aan om bij deze bushalte uit te stappen. Helaas moest er niemand anders hier uit, wat betekent dat Nikki en ik er nu alleen voor staan. Ik besluit op mijn richtingsgevoel af te gaan en zeg tegen Nikki “Vooraan links”. We slaan linksaf en blijven een tijdje rechtdoor lopen.
Onderweg begin ik me steeds onzekerder te voelen. Zijn we wel de goede kant opgelopen? Volgens mij zitten we nu in een woonwijk. Om me heen hoor ik een groep naar school fietsende pubers. Zal ik hen om hulp vragen? Terwijl ik besluit het er op te wagen, leidt Nikki me ineens naar links. Eerst denk ik nog dat ze me voor een obstakel wegtrekt. Daarna besef ik dat we een andere straat in zijn gelopen, van de fietsende pubergroep af. “Dan hadden we daar vast niet rechtdoor gekund”, mompel ik in mezelf. Nikki brengt me naar een drukke straat en zet me neer voor een zebrapad. Ze kwispelt en wil blijkbaar dat we oversteken.
Ik snap het niet, maar iets in me zegt me dat Nikki me wat duidelijk wil maken. We steken over en lopen opnieuw een woonwijk in, langs geparkeerde auto’s, althans: dat denk ik te zien. Inwendig neemt bij mij de twijfel toe. “We moeten omdraaien, maar waar kwamen we ook alweer vandaan?”, maalt het door m’n hoofd. Op het moment dat ik tegen Nikki “rechtsomkeert” wil zeggen, springt ze enthousiast ergens tegenaan. Ik steek mijn hand vooruit en voel op de tast een deur, die per ongeluk open schiet. “Hoi Bart, goedemorgen”, klinkt plotseling de vertrouwde stem van mijn collega. “Ik was net op weg naar de koffieautomaat. Wil jij ook?” “Ja, lekker…”, stamel ik verbaasd. Ik buig me naar Nikki toe en bedank haar met een intense knuffel. “En doe ook maar een lekkere bak water voor mijn kwispelende vriendin. Die heeft ze meer dan verdiend!”
Eerder nam Bart Frenken ons mee in de voorbereidingen op het leven en werken met een geleidehond. Hij vertelde ons toen het verhaal van
Timo, de DogSim.
Meer informatie